Bunt dwulatka – objawy. Czy on naprawdę istnieje?

Tzw. bunt dwulatka – co to właściwie jest?

Zanim zaczniemy się zastanawiać co poradzić na bunt dwulatka, ile trwa i jakie są jego objawy, warto dowiedzieć się co w ogóle oznacza to określenie. Słowo bunt zakłada celowy sprzeciw przeciwko komuś lub czemuś, świadomy opór. Czy jednak możemy zarzucić małemu dziecku, że w sposób przemyślany występuje przeciwko czemuś lub komuś? Warto to określenie brać w cudzysłowie i pamiętać, że  zachowania malucha nie są skierowane przeciw nam, a jedynie wynikają z jego naturalnej potrzeby rozwoju. Pozwoli to uniknąć przypisywania dwulatkowi złych intencji, a opiekunom roli ofiary.

Skąd biorą się trudne zachowania u dwulatka?

Dlaczego dziecko między 18. a 30. miesiącem życia przejawia trudne dla rodziców i otoczenia zachowania? Skąd się bierze tzw. „bunt dwulatka” i dlaczego nazwę tę należy brać z przymrużeniem oka?

• U zdrowego dziecka rozwija się na tym etapie dążenie do samodzielności. Ciągle uczy się ono czegoś nowego, jest coraz sprawniejsze i podejmuje nowe wyzwania. Niepowodzenia w wykonywaniu jakichś zadań lub zakaz ich podejmowania są dla niego źródłem frustracji.
• Trzeba pamiętać, że za zachowaniami człowieka stoją potrzeby. U dziecka poza potrzebami fizjologicznymi, absolutną podstawę stanowi potrzeba zabawy. Jak każdy dąży ono do zaspokojenia jej na różne sposoby. Sprawdza tym samym, które z nich są skuteczne, a które nie, co wyzwala wiele emocji zarówno u niego, jak i opiekunów.
• Nie zapominajmy o sile nastawienia. Zakładanie, że dziecko przechodzące tzw. bunt 2-latka jest rozwrzeszczanym tyranem rzucającym się na podłogę nie sprzyja budowaniu relacji i wspieraniu malca na tym trudnym dla niego etapie rozwoju. Łatwiej jest wspierać dziecko, gdy pamiętamy, że jest to okres kształtowania się autonomii, rozwijania samodzielności, nauki podejmowania decyzji i ponoszenia ich konsekwencji. Dawanie dziecku pewnej przestrzeni do dokonywania wyborów i odczuwania ich rezultatów pozwoli rozwinąć u niego samodzielność, kreatywność i odpowiedzialność.
• Ponadto pamiętajmy, że bunt pojawia się tam, gdzie jest władza, która narusza wolność i godność człowieka. Jeśli traktujemy dziecko jak podwładnego, który ma wykonywać wszystkie polecenia bez poszanowania jego potrzeb, sprzyjamy trudnym zachowaniom. Dziecko potrzebuje poczucia bezpieczeństwa, przestrzeni do rozwoju i dobrego przykładu, jak sobie radzić z emocjami przy poszanowaniu granic drugiej osoby, w tym rodziców.

„Bunt dwulatka” – objawy

Na co powinni być przygotowani rodzice dziecka wkraczającego w tzw. „bunt dwulatka”? Jak wiadomo każde dziecko jest inne, w inny sposób i na różnym poziomie dąży do autonomii. Jedne maluchy są spokojne, bardziej uległe i łatwo przyjmują propozycje innych.Inne natomiast silnie strzegą swej wolności, samodzielności i autonomii. Tzw. bunt dwulatka – objawy. Dziecko:

• stanowczo wyraża swoje zdanie. Często używa słowa „nie”, a wręcz go nadużywa;
• dąży do samodzielności w wykonywaniu różnych czynności – słynne „ja sam/sama”;
• reaguje złością na zakazy;
• niezmiernie interesuje się wszystkim, szczególnie tym, co staramy się utrzymać poza jego zasięgiem;
• ma silne poczucie własności - „to moje”;
• rozładowuje swoje napięcie w szybki i dostępny dla siebie sposób, np. krzyczy, uderza rękoma, tupie, rzuca przedmiotami;
• szybko doznaje frustracji, np. gdy nie uda mu się założyć buta czy natychmiastowo zdjąć ubrania.

Jak widać zachowania malucha przechodzącego bunt 2-latka mogą być trudne dla otoczenia. Jednak odpowiednia doza cierpliwości, poszanowania potrzeb dziecka i świadomości przyczyn takiego zachowania pozwolą łagodniej przejść ten okres.To od reakcji dorosłych zależy czy dziecko nauczy się przydatnej umiejętności podejmowania decyzji i ponoszenia ich konsekwencji, szanowania granic swoich i innych, a także samodzielności  i kreatywności. Tak zwany bunt dwulatka objawy daje często w postaci zachowań trudnych dla otoczenia. Nie można jednak zapominać, że są to naturalne przejawy dążenia do autonomii i samodzielności. Dziecko próbuje zaspokajać swoje potrzeby i rozwijać się. Odpowiednie, czułe podejście opiekunów wraz z poszanowaniem granic zarówno dziecka jak i swoich, pozwoli łagodniej i efektywniej przejść przez ten okres. Pomóc może stawianie granic, z jednoczesnym unikaniem typowych zakazów. Warto proponować dziecku alternatywne rozwiązania i pozwalać na podejmowanie decyzji przy ograniczeniu możliwości wyboru np. do dwóch opcji. A w sytuacji, gdy dziecko wyraża silne emocje, trzeba spróbować zachować spokój i pozwolić by z niego wypłynęły, dbając o bezpieczeństwo jego i innych.